Maszynownia.

Zadowolona ze zdobycia aż dwóch punktów zaśmiała się radośnie dalej prowadząc go w stronę drzwi, gdy nagle Jackie wpadł na zajebiście mądry pomysł wyrywania jej się z uścisku. W ten oto sposób stracił rękaw. A Irisviel jego rękę. Naburmuszona poszła za nim, a gdy ten zasiadł znowu do komputera zdzieliła go po głowie z miną, która ewidentnie świadczyła, że jej się to nie podobało.
- Nie zasłaniaj się tym, że jest za wcześnie. W końcu z tego co wiem, pora dla ciebie nie jest istotna, Jack. - Mruknęła cicho siadając obok niego i wzdychając cicho, całkowicie zawiedziona. Właściwie, przywykła do tego, że ją olewał. Tak bardzo olewał. Nadal obrażona, chociaż już mniej niż przed chwilą, oparła dłonie o blat i jednym łykiem wypiła zawartość jednej ze szklanek.
- Wolisz pić tutaj, niż w barze? - Westchnęła kręcąc głową. - No tak, lepiej, żeby współpracownicy widzieli jak jesteś najebany. - Widać naprawdę strzeliła foszka, a fakt, że cały czas dłubał w laptopie doprowadzał ją do jeszcze większej frustracji. Spójrz na mnie, zdawała się błagać w myślach. On jednak wolał sztuczną inteligencję. Cóż, znała go na tyle by wiedzieć, że teraz zapewne nie oderwie się od pracy i znowu przegrała pojedynek z laptopem. Nie miała w sumie co na to poradzić, bo przecież nie zamknie mu drugi raz laptopa, nie odłoży go na drugi róg stołu i nie każe mu na siebie patrzeć. Aż tak odważna nie była, zwłaszcza, że był tu także Cedric i Lori. Lori, która miała wyśmienity słuch i mogła usłyszeć jej kolejną porażkę. A tego nie chciała. Irisviel za nic nie przyznałaby się do tego, że poległa w tak banalnej sprawie. Cóż, siedziała więc naburmuszona łypiąc na niego co chwila spode łba. W myślach cały czas pojawiały się nowe sposoby zwrócenia na siebie jego uwagi, jednak żadnego z nich nie wykonała.

Tym razem nie ucieszyła się nawet ze zdobycia kolejnego punktu. No, ale po szklaneczce whiskey, którą swoją drogą wypiła na raz tylko dlatego, że była, pozwoliła jej się odrobinę uspokoić. Odetchnęła raz, drugi, potem nawet trzeci i w sumie była znowu sobą. Wesołą, radosną i kochaną Irisviel.
- Ech, no nic. Nie będę ci przeszkadzać, skoro ten program jest dla ciebie tak ważny Jackie. - Podniosła się z krzesła i skierowała w stronę swojego boxu. Przechodząc zdążyła go lekko poczochrać i uśmiechnąć się do niego delikatnie. Chwilę później była już przy swoim mechu i zaczęła go składać. Tak naprawdę, niewiele jej już zostało. Połączyć wszystkie kończyny i sprawdzić, czy wszystko działa jak należy. Spojrzała na zegarek. Ech, wypadałoby się wyspać. Naprawdę by wypadało. Jednak teraz, kiedy znów zaczęła dłubać w swoim skarbie... Nie, nie ma szans, żeby przerwała. Co jakiś czas spoglądała na Jackiego, uśmiechając się pod nosem. Właściwie, to wystarczy, że napotka jeden błąd i zapewne do niej i tak przyjdzie. Owszem, było jej przykro, że gdy w końcu go gdzieś zaprosiła wolał siedzieć i klepać w klawiaturę. Z drugiej strony, dobrze wiedziała jaki on był. Więc co miała zrobić? Na siłę go gdzieś wyciągnąć? Zapewne nie bawiłby się dobrze, a to nie o to chodziło. Wolala poczekać.

Iris siedziała i dłubała w swoim skarbeńku całkowicie pochłonięta pracą. Przez pewną chwilę nawet zapomniała spojrzeć, co tam Jackie znowu robi. Po prostu, sterta śrubek i części jej mecha tak ją zajęły, że na Jacka zwróciła uwagę dopiero wtedy, kiedy szedł do swojej maszyny. Cóż, przez dłuższą chwilę próbowała się powstrzymać od pójścia za nim i spytania co się stało. Właściwie, bardzo dobrze wiedziała. Zapewne sobie w czymś nie poradził, ale... No tak, nie przyjdzie z tym do niej, bo jest zbyt dumny. Iris zaśmiała się w duchu, w międzyczasie łącząc ze sobą nogę i tułów jej maszyny. Gdy to zrobiła, nie zdając sobie sprawy z tego, że znowu się upaprała, postanowiła zrobić porządek również z Jackiem. Otrzepała ręce, tyłek i podeszła do stołu otwierając laptopa i sprawdzając gdzie zrobił błędy. To wcale nie tak, że kilka razy podejrzała jego hasło. W C A L E. No, ale tym razem mogła się do czegoś przydać. Podczas gdy on siedział i słuchał muzyki ona poprawiła wszystkie błędy jakie do tej pory znalazła, zapisała i zamknęła laptopa, jak gdyby nigdy nic. Może się nie skapnie, że to ona majstrowała przy programie? Ach, nie ważne.
Zdając sobie sprawę, że Jackie nadal nie wylazł z mecha pokręciła tylko głową, złapała butelkę whiskey, dwie szklanki i ruszyła w stronę maszyny szefa. Wspięła się na odpowiednią wysokość i zapukała do niego w kokpit. Przewidywalna czy nie, taka właśnie była i w sumie, nie obchodziło ją to za bardzo. Chciała tylko spędzić z nim trochę czasu. Czy pragnęła aż tak wiele?

Stała tak i pukała niecierpliwiąc się z lekka, jednak juz niedługo jej cierpliwość miała zostać nagrodzona. Kokpit został otwarty a z niego wyjrzał Jackie.
- Cóż, myślę, że przydałabym się z tym pomoc. - Jego alkohol? A co, jak być bezczelnym i włamywać mu się na komputer to czemu nie pójść dalej? Weszła do środka, nie przejmując się tym, że jest tam jednak odrobinę za mało miejsca jak na dwie, dorosłe osoby. Wcisnęła mu w rękę butelkę, przystawiła szklanki i jakby czekała na to, aż jej poleje.
- Właściwie, czemu zaszyłeś się tutaj, co? - Mruknęła cicho, prawie mu do ucha. A to wszystko przez to, że właściwie usadowiła mu się na kolanach. Tak, ona, zapewne w przeciwieństwie do niego, była bardzo, ale to bardzo zadowolona. Rozejrzała się po wnętrzu i poklepała maszynę zadowolona.
- Ach, te moje maszyny... - Jakby się... rozczuliła. Oparła łeb o ścianę kokpitu i przymknęła oczy. - Przyjemnie tu, no nie? - Zaśmiała się cicho, będąc bardzo zadowolona ze swojego projektu.

Spojrzała na niego z lekkim uśmiechem, gdy dogasił papierosa. Sama nie wiedziała czemu chwilę później znowu głaskała go po głowie. Chyba lubiła jego włosy. Albo po prostu, traktowanie go jak dziecko było dla niej takie zabawne.
- Palenie jest nie zdrowe - Zrobiła smutną minkę przy okazji patrząc jak nalewał trunek do szklanek. Gdy to skończył, wzięła łyk. Mały, bo właściwie to nie chciało jej się pić. Uważała jednak, że jego to zainteresuje bardziej, niż rozmowa.
- Nie powinieneś się tak oddzielać od ludzi Jack. - Mruknęła bardzo cicho, wprost do jego ucha. Tak, by nawet Lori nie mogła tego usłyszeć. Po chwili jednak odsunęła się od niego na tyle, na ile pozwoliła jej ciasnota kokpitu. Na twarzy pojawił się rumieniec, ale szybko odwrócił głowę, by tego nie dostrzegł. Nie chciała, żeby się od niej odgradzał. Ale nie umiała mu tego powiedzieć w prost. O rany, jej życie uczuciowe to totalna porażka. Zawsze o tym wiedziała, jednak dzisiaj zdecydowanie bardziej to sobie uświadomiła. Gdy o mało nie zgniótł ich przez jedno wciśnięcie złego guzika zaśmiała się delikatnie czochrając go po głowie. Chwilę później powróciła jej melancholia. Oparła głowę o ścianę, dłonią przejechała po zimnym metalu, z którego wykonane były części mecha.
- Każdy z nich... jest jak moje dziecko. - Uśmiechnęła się delikatnie. - Dla ciebie to tylko maszyna, dla mnie coś, co udało mi się stworzyć. - Dopiła swoją whiskey i podstawiła szklankę mu pod nos. Tak, to znaczyło: dolej.
- Tego lubię najbardziej. Spędziłam masę czasu, by był taki jaki jest. - Nie powiedziała na głos, jak bardzo starała się, by jego mech był najwspanialszy. Spojrzała na niego i pokręciła głową, ukrywając uśmiech.
- Nie kłam Jack. To, że nie zwracam na to uwagi, nie znaczy, że tego nie widzę. - Uśmiechnęła się z miną, która znaczyła tylko jedno. Rozgryzłam cię. Ha, kolejny punkt dla niej. Czy coś.

Uśmiechnęła się lekko, lecz z odrobiną smutku. Tak, dobrze wiedziała, że mieli zupełnie inne poglądy na ten temat. Ona sama była właściwie mentalnie dzieckiem. Bardzo naiwnym i uroczym dzieckiem, które nie chciało nawet słyszeć o śmierci. On natomiast spotykał się z nią praktycznie codziennie.
- Mało co jest zdrowe, masz rację. Ale czyja to wina? Nas, ludzi. Gdybyśmy postarali się trochę bardziej, wiele rzeczy mogłoby się zmienić. - Ach, ta jej naiwna i kochana ideologia. Ale Irisviel już taka była. Nikt nigdy nie nauczył jej bycia realistą i takie są tego skutki. Zawsze kierowała się większymi ideałami, które nie zawsze dało się wcielać w życie.
- Masz bardzo mylne wrażenie, że ludzie powinni se od ciebie trzymać z daleka, Jackie. - Powiedziała smutno. - Czemu tak się od nich odgradzasz? - Pochyliła się, by być bliżej niego. - Czemu odsuwasz się nawet ode mnie? - Mruknęła tylko, ledwie dosłyszalnie. Już chwilę później miała nadzieję, że tego nie usłyszał. Często zdarzało jej się powiedzieć za dużo, a potem tego żałować. Tak też było i tym razem.
- Mylę się? - Zapytała zdziwiona popijając trunek. - W czym? - Naprawdę była ciekawa, co jej na to odpowie. Może chociaż raz uda jej się go zrozumieć na tyle, by móc z nim porozmawiać jak równy z równym.
Rozsiadła się wygodniej w kokpicie, bo nogi zaczęły jej drętwieć, a w sumie wypity alkohol już zaczynał na nią działać. Nigdy nie miała zbyt mocniej głowy, ale ponieważ bardzo lubiła pić nigdy się tym nie przejmowała. Nogi przełożyła tak, że właściwie pupą ocierała się o rękę szefa, nie mówiąc o tym, że w sumie było jej wszystko widać.
- Taaaaak... Ty się z tego śmiejesz, a ja się po prostu o ciebie boję. - Mruknęła patrząc gdzieś w bok. - Gdyby coś się stało, nie byłoby co zbierać. Ani z mecha ani z ciebie. - Burknęła cicho, pamiętając tamten dzień gdy się o to kłócili. Popłakała się wtedy ze złości. W sumie, była to jedyna poważna kłótnia w ich znajomości.

Irisviel bardzo dobrze zdawała sobie sprawę z tego, że Jackie miał rację. Mimo to, coś wewnątrz niej nie pozwalało jej się z tym wszystkim zgodzić. Pragnęła świata, w którym każdy byłby zdrowy, szczęśliwy i bezpieczny. Właśnie dlatego pomogła stworzyć ORAL i głęboko wierzyła w dobro, jakie według niej miało się dzięki organizacji rozprzestrzenić. Jackie był dla niej kimś, kto do tego wszystkiego doprowadzi. Tak naprawdę, mimo tego iż była jedną z niewielu osób, które sporo o nim wiedziały, tak naprawdę nie wiedziała wszystkiego. Nie znała jego wątpliwości i przemyśleń, przez co nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo Jackie chciałby się pozbyć brzmienia szefa. Iris pamiętała bardzo dobrze dzień, w którym wybierali zarząd organizacji. Ona, mimo tego iż miala zdolności przywódcze, jasno dała do zrozumienia, że nie chce być szefem. Miała kilka powodów, o których do tej pory nie powiedziała nikomu. Pierwszy był taki, że nie czuła się na siłach do dowodzenia ludźmi i wysyłaniu ich na pewną śmierć, jak to w wielu przypadkach jest. Poza tym, ona wolała siedzieć w maszynowni i po cichu dłubać w mechach niż być kimś bardzo ważnym. No i przede wszystkim, uważała, że to Jackie powinien być dowódcą. Po prostu, wolała mu służyć niż rozkazywać.
- Czemu od razu mówisz "randomowi"? Jeżeli pozwolisz komuś do siebie dotrzeć, ten ktoś przestanie być "obcym". Stanie się kimś bliższym. - Mruknęła cicho patrząc na ścianę maszynowni ze smutną miną. Dobrze wiedziała, że dotarcie do Jackiego nie było takie łatwe i w sumie miała wrażenie, że nigdy jej się to nie uda. - Każdy człowiek jest inny. Twoja siostra umarła, co nie oznacza, że ktoś inny skończy jak ona Jackie. - Była przekonana, że jeżeli szef się na kogoś otworzy, będzie dużo szczęśliwszy. Bo przecież, jeżeli można na kimś polegać, zawsze liczyć na jego wsparcie od razu jest się weselszym! A przynajmniej tak sądziła Iris. Gdy mówił o wstrętnych występkach ludzi uśmeichnęła się do niego lekko.
- To oczywiste. Ludzie są źli i dobrzy, trzeba umieć trafiać w dobre towarzystwo Jack. Poza tym... ORAL powstał po to, by ukarać ludzi, którzy źle postępują. Nie zapominaj. - Uśmiechnęła się tak uroczo, że większość ludzi w tym momencie złapałoby się za serce. Iris była dobrą osobą. Bardzo naiwną, ale pragnącą przede wszystkim dobra. Do tej pory pamiętała swojego ojca, którego uważała za ucieleśnienie dobroci i to, w jaki sposób skończył. jak wszyscy o nim zapomnieli. Musiała jednak przyznać, że był głupi. Dał się omamić PEPLowi. A przynajmniej takie było jej zdanie. Nie potrafiła dopuścić do siebie myśli, że jej ojciec mógł tworzyć maszyny dla żołnierzy PEPLu, wiedząc czego chcą dokonać. Po prostu nie potrafiła.
- Mógłbyś się przede mną otworzyć Jack. Czyżbym była tego nie godna? - Zapytała zatykając się ostatnim łykiem whiskey i spoglądając gdzieś w bok. Właściwie obawiała się, że usłyszy "tak". Dlatego też, nie chciała mu w tym momencie patrzeć w oczy.
Na całe szczęście, atmosfera się poprawiła, gdy powrócili do rozmowy o mechach. Uśmiechnęła się radośnie i poklepała jego maszynę.
- Cieszę się Jack. Dlatego masz o niego dbać! - Sama dbałą o jego mecha lepiej nawet niż o ten zaczątek swojego własnego. Uważała, że szef powinien mieć najwspanialszą maszynę na świecie. No, a poza tym, dbając o mecha czuła się tak, jakby dbała o jego właściciela. A ponieważ on nie za bardzo ją do siebie dopuszczał, był to jedyny sposób, by mogła poczuć się mu potrzebna. Kolejne jednak słowa sprawiły, że uśmiech szybko zniknął z jej twarzy.
- Nie miałabym się nawet jak z tobą pożegnać. - Burknęła cicho. Po chwili jednak westchnęła i postawiła szklankę na podłodze mecha. - Obiecaj mi coś Jackie. - Mruknęła mu cicho do ucha. Tak, klika szklaneczek whiskey i Irisviel przestała być taka ogarnięta. A do stanu trzeźwości było jej już daleko.
I wtedy właśnie usłyszała przechodzących członków organizacji. Jakaś nagroda? Nie, to w sumie nie za bardzo ją obchodziło. Ale co tam się stało? Wyjrzała na chwilę z mecha, by móc lepiej słuchać mężczyzn. Zagadka? Nie, w sumie nie interesowało ją to jakoś szczególnie. Zwłaszcza w tym momencie, kiedy sobie siedziała na kolanach Jackiego. To przecież nie zdarza się codziennie! Mimo to, coś ją tknęło.
- Paaaanowieeee! - Krzyknęła machając do nich. Tak, tak, Irisviel była nie trzeźwa. Jak najbardziej. - O co chodzi z tą zagadką? - Uśmiechnęła się do nich najbardziej radośnie, jak tylko potrafiła. Zawsze w końcu była miła dla swoich ludzi, o.