Eridan Square

Ach, Iris! Od razu odwróciłam głowę w jej stronę. Kiedy już słyszałam, gdzie stoi, nie było to trudne. Uśmiechnęłam się do niej lekko.
-Wczoraj wieczorem na spacerze ''nic nie wyszło'', więc dzisiaj przycisnęło go trochę wcześniej. -Dobrze, że z zasady nie miałam problemów ze wczesnym wstawaniem. Pewnie dlatego, że Angus ściąga mnie z wyrka koło szóstej, czasem wcześniej od jakichś czternastu lat, przywykłam. I dzięki temu nigdy nie spóźniłam się do szkoły. A wa wakacje nie marnuję dnia.
Znając Iris, to pewnie wraca z pracy. Czyżby znowu udawała się do siedziby? Jeśli tak, to pójdę z nią, postanowiłam. Może uda mi się coś zrobić z mechem. Ostatnio prace strasznie się wleką. Ale wpadłam na świetny pomysł - zaciągnę do pomocy również Jarvisa. Pracując sama mam spore ograniczenia, nie mogę programować i tak dalej, natomiast prace manualne idą wolno, bo choć to precyzyjna robota, to na dużych częściach. Czasami zdarza mi się połączyć części nie tak jak trzeba. Zastanawiacie się jak Jarvis ma mi w tym pomóc? Otóż kamera. Kupiłam ostatnio niewielką kamerkę, która można założyć na opasce na czoło. I w ten sposób Jarvis będzie mógł mną kierować. Zwykle robi to Iris, ale nie zawsze ma czas i siły, więc moje domowe AI będzie mogło przejąć jej obowiązki.
-Jak tam w pracy? Duży był dzisiaj ruch? -mozna powiedzieć, ze zazdrościłam Iris jej pracy. W warsztacie... Jestem teraz na ostatnim roku w szkole muzycznej i strasznie się męczę. Wolałabym być w L.O., teraz byłbym już wolna i mogłabym iść do pracy. Może uda mi się dostać do tego samego warsztatu co Iris? Może się za mną wstawi i zgodzą się mimo mojej ślepoty?

Nieznajomy nie odezwał się nawet słowem odkąd się pojawiłam. Iris też nic o nim nie wspomniała, nie przedstawiła go ani nic... Może to ktoś, kogo lepiej żebym nie znała? Albo poznam go w odpowiednim czasie?
-Brzmi nieźle. -uśmiechnęłam się, jak zawsze patrząc tępo gdzieś w okolice, gdzie stała Iris. -Chciałabym kiedyś podłubać w aucie. Niestety nikt nie jest na tyle odważny, albo na tyle głupi, żeby się na to zgodzić. -jedyne auta, w których mogłabym grzebać, to te na złomowisku, ale to chyba bez sensu... Poza tym pewnie nie do końca mogłam, bo najprawdopodobniej zaraz by mnie stamtąd wygonili.
-Właśnie? Chyba dopiero. -zaśmiałam się. -Bierzesz jakieś tabletki energetyczne albo coś? Ja bym w życiu nie dała rady tak funkcjonować. -cóż, i tak spałam mniej, niż przeciętny człowiek, ale całkowity brak snu był dla mnie czymś nie do przyjęcia.
-Bardzo chętnie. -było naprawdę wcześnie, ale akurat teraz to była zaleta. W organizacji, a zwłaszcza w hangarach powinno być teraz mniej osób. A to oznaczało, że Angus nie będzie się nikomu plątał pod nogami. Zazwyczaj jak szłam do ORALu to zabierałam ze sobą laskę, psa nie było gdzie tam zostawić. Nie lubiłam takiego rozwiązania, bo Angus usychał z tęsknoty przez te kilka godzin, w końcu żyjemy razem czternaście lat prawie bez przerwy, jesteśmy jak jedno ciało, no ale inaczej się nie dało.
-Angus! -zawołałam psa, który pobiegł gdzieś na trawnik w pościgu za jakimś dachowcem. momentalnie zostawił kota i wrócił do mnie. Chwilę macałam powietrze zanim udało mi się trafić na uchwyt od jego uprzęży.
-Do widzenia. -uśmiechnięta pożegnałam się z nieznajomym i ruszyłam w stronę wyjścia z parku. Słysząc, że Iris za mną nie podążą, zatrzymałam się i poczekałam na nią, dopiero wtedy ruszyłam dalej, już u boku przyjaciółki.

zt